BYĆ JAK JANUSZ KUSOCIŃSKI

Jeżeli szukalibyśmy postaci polskiego biegacza, który kojarzyłby nam się z okresem pierwszych lat po odzyskaniu niepodległości to na myśl przychodzi chyba tylko jedna osoba - Janusz Kusociński.

Dwudziestoczterokrotny rekordzista Polski, dwukrotny rekordzista świata - to tylko część imponującej statystyki "Kusego”, który do tej pory jest symbolem sukcesów sportowych Polski międzywojennej, symbolem obywatela, sportowca, a w potrzebie, dzielnego żołnierza i konspiratora.

Urodził się 15 stycznia 1907 r. w Warszawie w rodzinie urzędnika kolejowego. Wychowywał się w Ołtarzewie pod Warszawą, gdzie rodzina przeniosła się ze stolicy. W szkole ogrodniczej Kusocński założył z kolegami klub sportowy o nazwie Pretoria. Chłopcy grali głównie w piłkę nożną. Jako 17-latek Kusociński został członkiem warszawskiego klubu Sarmata. Z lekkoatletyką, tj. bieganiem, zetknął się przypadkiem. W drużynie Sarmaty brakowało zawodnika. Poproszono go, by wziął udział w biegu na 800 m. Kusociński stanął na starcie i wygrał.

Piętnaście lat później we wrześniu 1939 r. Kusociński stanął do obrony Warszawy. Walczył na przedpolach stolicy, na Okęciu i Sadybie. Był dwukrotnie ranny. Za swoją postawę odznaczony został Krzyżem Walecznych. Po kapitulacji włączył się do działalności konspiracyjnej Organizacji Wojskowej "Wilki", w której powierzono mu komórkę wywiadu. Kusociński przyjął pseudonim "Prawdzic". Od listopada 1939 r., wspólnie z innymi znanymi sportowcami, pracował jako kelner w warszawskiej gospodzie "Pod Kogutem". Rozpoznany przez niemieckiego agenta został aresztowany przez Gestapo w marcu 1940 r. W czasie trwającego blisko trzy miesiące brutalnego śledztwa, w Al. Szucha i na Pawiaku, torturowany przez Niemców, nie wydał nikogo. Janusz Kusociński został rozstrzelany przez Niemców w Palmirach 21 czerwca 1940 r.

PRZECZYTAJ WIĘCEJ O JANUSZU KUSOCIŃSKIM